Review van UNO

Uno is zo’n spel dat ik al jarenlang in de kast heb liggen en geregeld erbij pak als je even zin hebt in een simpel, maar leuk kaartspelletje. Tijdens dit spel klets je gezellig door, want je hoeft bij dit spel niet zo veel na te denken. 

Uitleg

Elke speler ontvang 7 kaarten. De overgebleven kaarten worden in het midden van de tafel gelegd en vormen de trekstapel. Het is je doel om je kaarten zo snel mogelijk weg te spelen.

De startspeler draait een kaart van de trekstapel om en dit is de startkaart. Als dit bijvoorbeeld een blauwe 9 is, kan je een blauwe kaart of een 9 in een andere kleur neerleggen, maar als dit een ‘pestkaart’  is geldt deze meteen, dus als je pech hebt moet je meteen een beurt overslaan of bijvoorbeeld 2 kaarten pakken.

Pestkaarten

Het spel bevat een aantal pestkaarten.

Van link naar rechts:

• Deze kaart mag je altijd spelen, je mag hiermee de kleur veranderen;
• Deze kaart mag je eigenlijk alleen maar spelen als je de kleur die gevraagd wordt niet op handen hebt, maar je mag ook bluffen. Als de speler die na jou komt de boel niet vertrouwd, mag hij aan je vragen of jij je kaarten wilt tonen. Als blijkt dat je gelogen hebt, moet jij zelf vier kaarten pakken. Als je niet hebt gelogen, dan moet de andere speler in plaats van vier kaarten, zes kaarten pakken.
  Natuurlijk mag de speler er ook voor kiezen om een +4 kaart te spelen, als hij deze ook heeft.
  Het grote voordeel van deze kaart is dat de speler die de kaarten moet pakken een beurt moet overslaan en jij zelf mag bepalen met welke kleur er verder gespeeld wordt;
• De speler na jou moet een beurt overslaan;
• De richting van het spel wordt omgedraaid;
• De speler die na jou komt moet 2 kaarten pakken, natuurlijk mag hij als hij ook een +2 kaart heeft deze kaart erop leggen, zodat de volgende speler 4 kaarten moet pakken.

Variaties

Er zijn een aantal variaties mogelijk, zo kan je er bijvoorbeeld voor kiezen om in teams te spelen. Of je kan afspreken dat de +2 en +4 kaarten niet op elkaar gelegd mogen worden enz.

Een variatie die ik erg leuk vind, is wanneer de 0 wordt gespeeld moeten alle spelers hun kaarten doorgeven aan de speler naast ze. Of als je de 7 speelt mag je jouw kaarten ruilen met een speler naar keuze.

Einde van het spel en de punten

Wanneer je nog maar 1 kaart hebt, moet je ‘uno’ roepen. Doe je dit niet op tijd? Dan moet je 2 kaarten van de trekstapel pakken. Je mag in dit spel wél eindigen met een pestkaart. Sterker nog als je eindigt met een +2 of +4 moet de volgende speler deze kaarten nog pakken.

Alle spelers moeten hun punten tellen, alle zwarte pestkaarten zijn 50 punten, de andere pestkaarten 20 en de normale kaarten zijn evenveel punten waard als het cijfer dat erop staat. Alle punten van de verliezende spelers worden bij elkaar opgesteld en dit zijn de punten van de winnaar. Je speelt net zoveel rondes totdat de eerste speler 500 punten heeft verdient (of zoveel punten als dat je met elkaar hebt afgesproken).

Conclusie

Natuurlijk doet Uno je een beetje denken aan pesten, maar doordat je met punten speelt, speel je toch anders. Het ene rondje zal je winnen en levert je maar enkele punten op, maar soms hebben je medespelers nog veel pestkaarten in hun hand en dan heb je meteen veel punten. Ook de variaties maken het leuk, bijvoorbeeld doordat je je kaarten moet doorgeven als iemand een 0 speelt is het spel heel onvoorspelbaar.

Het is wat mij betreft echt een kaartspelletje dat je de hele avond met je vrienden kunt spelen, waarbij je tegelijkertijd lekker kunt bijkletsen. Je hoeft natuurlijk niet supergoed op te letten, dus Uno is een lekker ontspannen spel.

Speel Uno, uitgegeven door Mattel, met 2-10 spelers vanaf een jaar of 7.